Zlatko Paković maakte theatervoorstellingen in Bosnië-Herzegovina, Bulgarije, Cyprus, Kroatië, Kosovo, Noord-Macedonië, Montenegro en in Servië, en voer deze voornamelijk buiten de institutionele theaters op. Bij het grote publiek in de Balkan staat hij vooral bekend om zijn politieke theatervoorstellingen waarin hij felle kritiek levert op de hedendaagse overheden van de post-Joegoslavische landen.  

Daarbij wordt de theatrale poëtische vorm versterkt door uitgesproken speelse elementen. Esthetiek en maatschappij zijn voor hem onlosmakelijk met elkaar verbonden in theater als artistieke vorm. In de loop van zijn carrière heeft Zlatko veel invloedrijke toneelstukken geregisseerd waarvoor hij ook prijzen won, zoals de International Ibsen Scholarship 2014, de meest prestigieuze theaterprijs in Europa. 

Zijn werk reageert en reflecteert op de politieke context van voormalig Joegoslavië, met name kwesties met betrekking tot censuur, staatscontrole en opgedrongen verhalen rondom dader/slachtofferschap die tijdens en lang na deze conflicten nog steeds bestaan. Zijn kritische, activistische houding wordt daarom niet warm onthaald door de politieke machthebbers. 

Dit komt omdat het werk van Pakovic toont en benadrukt dat, hoewel de Balkanoorlogen meer dan 25 jaar geleden plaatsvonden, de sporen van de oorlogen nog steeds onderdeel zijn van de dagelijkse realiteit van de post-Joegoslavische landen. Massagraven, vermiste personen, ongekend verdriet, landmijnenvelden en toenemende armoede hebben houden het dagelijks leven van mensen in bedwang. Bovendien blijft de door Servië gedomineerde Republika Srpska in Bosnië, evenals de staat Servië zelf, de genocide van 1995 in Srebrenica ontkennen. Door middel van zijn toneelstukken en poëtische interventies probeert Zlatko niet alleen deze aanhoudende ontkenningen en standpunten uit te dagen, maar ook ruimte te maken voor gevoelens van onherstelbaar verdriet die door zovelen worden gevoeld. Zijn werk wil hij toekomstige generaties waarschuwen voor de valkuilen die kunnen leiden tot dezelfde gevaren, maar tegelijkertijd is zijn werd een token van hoop en inspiratie voor herstel en waarheid.