[Will’s Blog 1. 29 maart]
En zo begint het: het Internationaal Community Arts Festival 2023!
In maart 2020 kon Editie 8 van het festival door een zekere onzekerheid die zich over de hele wereld ontvouwde niet de traditionele volledige samenkomst van artiesten in Rotterdam zijn. Desondanks slaagde onze onverschrokken crew van producers erin om, zoals we in Canada zeggen, de pandemie te ontmaskeren. Ondanks de blokkades wisten ze obstakels te omzeilen en creatieve en onconventionele benaderingen te vinden die hen in staat stelden om elementen van het werk op kleine maar significante manieren voort te zetten. En daarom vieren we met recht de start van ICAF 2023: The Sound of Change, als Editie 9.
Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Will Weigler. Ik ben een community-engaged theatermaker, schrijver en verhalenverteller uit Vancouver, Canada. Ik voel me nederig en dankbaar dat ik door onze vrienden van het ICAF ben gevraagd om als rapporteur op te treden voor het festival van dit jaar. Het is de verantwoordelijkheid van een rapporteur om getuige te zijn van de gebeurtenissen op een bijeenkomst en het verhaal te vertellen van wat er is gebeurd, zowel voor degenen die erbij waren als voor degenen die er niet bij waren. Een rapporteur luistert, kijkt en stelt vragen:
Wat zijn de gemeenschappelijke zorgen en aspiraties hier? Wat zijn enkele van de meeslepende verhalen die kunnen helpen uit te drukken wat betekenis heeft voor de mensen die hier zijn?
Wat zijn de moeilijke vragen die deze mensen stellen en welke belangrijke inzichten komen naar voren uit de tijd die ze samen doorbrengen?
Mijn bijdrage is slechts een deel van de geplande documentatiereeks op het festival van dit jaar.
Het is duidelijk dat ik in dit verhaal geen alwetende, onbevooroordeelde verteller ben. Mijn waarnemingen zullen onvermijdelijk beperkt zijn door mijn positie als blanke, Noord-Amerikaanse, cis-genderde man (zie “nederig en dankbaar” hierboven). Toch zal ik door middel van mijn dagelijkse blogposts proberen om de inzichten naar buiten te brengen die ik heb geleerd in de loop van jaren van persoonlijke en professionele toewijding aan community arts.
We zijn het er algemeen over eens dat de kern van ons werk draait om het opbouwen, onderhouden en uitbreiden van relaties en ik zal op zoek gaan naar hoe dit tot uiting komt in de voorstellingen, workshops, evenementen, gesprekken, happenings en de momenten daartussenin die samen het festival vormen. Wat mijzelf betreft, of ik nu de rol van docent, steward, regisseur of getuige op me neem, ik ben altijd nieuwsgierig naar twee andere belangrijke vragen: Wat maakt dit werk mooi? en Wat maakt dit werk emancipatoir? Met “mooi” bedoel ik niet “mooi”, ik bedoel het op de manier die James Thompson beschrijft als de krachtige “roep” van schoonheid in de breedste zin van het woord die ons uitnodigt tot een gevoeld begrip – een gevoelde ervaring – van de wereld van de performers. Met “emancipatoir” bedoel ik dat ik graag karakteriseer hoe kunst erin slaagt stigma’s weg te nemen, op suggestieve wijze verhalen kan onthullen die lang genegeerd of verboden zijn en op magnifieke wijze verschillende manieren waarop mensen de wereld zien en kennen kan versterken. Dit zijn de lenzen waardoor ik zal kijken (en luisteren) als ik nadenk over de vragen die dit jaar op het festival worden gesteld en als ik me bezighoud met de aspiraties van degenen die het werk doen en het documenteren. Zoals altijd zullen er meerdere lagen door de week heen geweven worden. Naast het hoofdthema van het festival, “The Sound of Change”, zal deze gemeenschap aspecten onderzoeken van: Gezondheid en zorg, Stilte en censuur, Inclusiviteit en participatie, en Ervaringen van vrouwen.
Als verhalenverteller van nature kijk ik ernaar uit om met jullie te delen wat ik deze week zie, hoor, voel en leer in de vorm van verhalen. Aan de hand daarvan zal ik mijn persoonlijke reflecties geven over wat dit werk mooi maakt en wat dit werk emancipatoir maakt.
Voorwaarts!
Will
